Andries sluit af!

Ik heb even na zitten denken over nieuwe slogans. 

(Nu is de slogan van Cameretten nog “Keihard lachen”, terwijl, we maken KUNST, verdomme!)

Ik ben uitgekomen op: “Cabaretfestival Cameretten – Voor als het je om welke sadomasochistische reden dan ook interesseert om een jaar lang in een soort hyperverdichte werkelijkheid te leven en meer ups en downs mee te maken dan goed voor je is maar wel vooral ups”. Want dé tyfus, wat een achtbaan is Cameretten.

Vandaag is de laatste dag van de Finalistentour. Als ik dit stukje af heb spring ik nog één keer met mijn rugzak in de trein om nog één de 4785 woorden uit te spreken die mijn Camerettenhalfuur vormen. Dan ben ik, tot mijn grote spijt, klaar met het bizarste jaar van mijn leven. 

Een jaar waarin ik mezelf plotseling terugvond op het veuls te grote podium van het Nieuwe Luxor. Waar ik in een gouden glitterjasje de piepjestest liep. Waar ik vijftien figuranten op liet draven voor een grap van zes seconden. Waar ik ineens de Persoonlijkheidsprijs in ontvangst mocht nemen. 

Een jaar waarin ik opgescheept werd met twee medefinalisten: “hier, ga maar een half jaar op elkaars lip zitten”. Waarin dat gelukkig erg fijne mensen bleken te zijn. Een jaar waarin ik mocht tekenen bij een impresariaat. Waarin we in een Toyota Yaris het hele land doorcrossten om te spelen in de prachtigste theaters en in dorpshuizen-annex-bibliotheken. Waar we het dak erafspeelden en waar we stierven waar je bijstond. Waar lampen uitvielen, mensen opliepen zonder headset, publieksleden onwel werden (oké, ééntje maar). Een jaar waarin we complimenten kregen, applaus, bloemen, wijn. En streekproducten. Heel, veel, streekproducten.

Een jaar waarin ik zocht, schreef, sleep, oefende. Beter werd. Waarin ik juichend afliep of balend naar huis reed. Maar bovenal: een jaar waarin ik genoot met volle teugen.