Jasper geeft het stokje door!
Meedoen met Cameretten is dus best zwaar. En eng. En je slaapt niet veel. En je kan afvallen en dat is best klote. Dat is allemaal waar.
En je krijgt een regisseur die éérst je voorstelling omver trapt, en dan óók nog helemaal gelijk blijkt te hebben. (Daar heb ik echt zo’n hekel aan!)
Oh én het neemt je hele leven over. Dan weet je dat.
Maar: het is ook het gaafste wat ik ooit gedaan heb.
Ik heb gevoeld hoe mijn voorstelling op haar plek viel, en hoe een enorme zaal opeens heel klein wordt als je weet dat je op het podium staat omdat je iets belangrijks te vertellen hebt.
Ik heb opgetreden in de mooiste theaters van het land, soms voor 50 en soms voor 1600 mensen.
Ik heb theedoeken zien branden, ik heb gebarbecued op parkeerplaatsen, ik heb een ontruiming meegemaakt, ik heb staande ovaties gezien én mensen die hun jas al aanhadden bij het laatste nummer, ik heb knuffels gehad van dikke vrienden, ik heb m’n plas moeten ophouden omdat je de WC kon horen op het podium, ik heb technici aan het lachen gekregen met echt gênant flauwe grappen, ik heb vaak gezweefd, ik ben een paar keer flink onderuit gegaan, ik heb gespeeld met grote namen en met namen die veel groter zouden moeten zijn, en ik ben heel, heel erg dankbaar dat ik het allemaal mee mocht maken.
En vooral: Ik had er geen seconde van willen missen.
Dat was ik.
Nu jij!
